eIk ben hier nu inmiddels 14 dagen en in de tussentijd is er al heel wat gebeurd en heb ik een hoop ervaren.
Vanaf de eerste dag dat ik hier ben zijn Mitza en ik op zoek geweest naar een appartement en werk voor mij. Natuurlijk wisten we wel dat niet alles over rozen zou gaan, maar dat we soms zó in de maling genomen werden hadden we beiden nooit gedacht.
Nou, neem van mij aan dat je je vrienden pas écht leert kennen in tijden als deze.
Een appartement zien te vinden was onze eerste prioriteit en met een hoop gedoe hebben we nu eindelijk ons eigen stekkie. Vandaag, dinsdag 19 april 2011, zijn we met al onze bagage verhuisd van Pacengo naar San Benedetto. Toen Mitza naar het werk ging ben ik gelijk aan de slag gegaan met een emmer sop...Jeetje, wat was dit huis vies zeg! Ik ben geloof ik 2,5 uur bezig geweest om alleen al de keuken schoon te krijgen. Al die tijd dachten we dat de kastjes geel waren, maar suprise : Ze zijn toch echt wit! Het bed heb ik net al een uurtje uitgeprobeerd en ik moet toegeven, het ligt bijna net zo lekker als thuis hihi. We zijn allebei heel erg blij dat we nu ons eigen plekje hebben en dat we onze eigen spulletjes overal neer kunnen zetten en niet meer uit onze koffer hoeven te leven. De komende weken moeten we het wel even met weinig geld doen, vanwege de borg en dat soort dingen wat we hebben moeten betalen. Dus als jullie je geroepen voelen ;-) hihi.

Inmiddels heb ik bij 8 verschillende bars,restaurants en gelaterias mijn CV achter gelaten, maar ik krijg elke keer weer te horen dat het nog te vroeg in het seizoen is...Dus ik moet maar wachten tot half/eind Mei. Elke dag loop ik wel even bij één van deze binnen om te vragen of ze al iets meer weten, maar tot nu toe nog niets. Geduld is een schone zaak, denk ik..
Aan de 'geduld-mentaliteit' moet ik nog wel wennen, want alles en iedereen heeft hier de tijd van de wereld. Als de bus 25 minuten te laat is, hoef je daar niet raar van op te kijken. Ik ben er inmiddels achter dat hij ELKE DAG tussen de 15 en 30 minuten laat is en niemand die daar van schrikt. De mensen kijken niet eens op hun horloge en vragen ook niet of hij al is geweest o.i.d.
Als het op eten/drinken aan komt zijn ze hier ook niet echt vlug. Soms wacht ik een half uur op 1 kopje koffie, maar ach...ik heb toch niets beters te doen, dus 'piano piano'.

Over het algemeen zijn de lokale bewoners erg vriendelijk en behulpzaam. Eergisteren zat ik bij onze vriend Leo, van 'Bar Leo', en heb ik even met de vader van Leo gekletst. Toen ik wegging zei hij heel vriendelijk, met een heerlijk Italiaans accent : 'Good-e-Morning', niet wetende dat het 'Good-e-Evening' moest zijn. Gelijk een excuserend gebaar en een grote glimlach rond mijn mond, wetende dat hij zijn best deed om vriendelijk te zijn. Toen ik hem een 'Buona Serata' nariep begreep hij dat ik best wel iets Italiaans kon en begon me hele verhalen te vertellen, waarop ik even met mijn mond vol tanden stond. Toen ik hem zei: 'Io parlo solo un po' Italiano' begreep hij waarom ik niet zoveel terugzei.

In het kleine dorpje Pacengo, waar we tot nu toe verbleven, zijn de mensen al net zo vriendelijk. Bij de plaatselijke pizzeria maakten we schijnbaar gelijk een goede indruk. Binnen zat een vrouw uit Rusland die niet kon geloven dat ik geen Russische was(blond haar, blauwe ogen)! De eigenaar, een mand van een jaar of 60, vond het wel gezellig: Een Russische,een Roemeen,een Nederlandse en hijzelf; de Italiaan. Hij vond het zogezegd erg fijn om te zien dat er allerlei nationaliteiten bij elkaar kwamen in dit kleine dorpje en het samen gezellig konden hebben. En gelijk heeft hij!
Gisteren, na een half uurtje in de PennyMarkt, mocht ik met een loei zware tas naar de dichtstbijzijnde bushalte hobbelen(1km verderop). Normaal gesproken niet zo'n hele opgave, maar nu vond ik dat niet zo'n heel leuk karweitje. Ik geloof dat ik er 30minuten over heb gedaan en gelukkig was de bus, zoals altijd, een half uur te laat zodat ik nog even kon uitrusten en me mentaal kon voorbereiden op de volgende kilometer. Na tien minuten in de bus gezeten te hebben en 500mt. Gelopen te hebben kon ik écht niet meer! Dus ben even bij de vriendelijke pizza-man gestopt voor een ice-tea. Hij vroeg me of ik die tas vanaf Peschiera helemaal in mijn eentje gedragen had en ik gaf hem (helaas) een bevestigend antwoord. Toen hij me vroeg waar ik nog HE-LE-MAAL naartoe moest vertelde ik hem dat het nog maar 500meter van hier was en vertelde hem in mijn beste Italiaans : 'Bisogno un uomo.' ( Ik heb een man nodig )...Dit had ik beter niet kunnen zeggen, want meneer riep zoonlief uit het kantoortje en attendeerde hem erop dat hij mij wel even kon komen helpen. Heel lief natuurlijk, maar ik voelde me wel een beetje opgelaten. Alhoewel, ik zou niet weten hoe ik die tas in mijn eentje naar boven had kunnen krijgen!
Gelukkig zitten we nu lekker op de begane grond. In een schoon huisje met een heerlijk zacht bed, een warme douche en een bebost balkonnetje...morgen is dat beboste dus gelijk weg, want ik heb het vandaag alweer gezien met al die muggen en spinnen! Brrr...

En nu...zoals Julia Roberts zegt; Dolce Far Niente...

Buonaserata a tutti !